شراب طهور

بهشت مقام صدق و امانت و تقوی و برداشتن گلایه از آثار و مظاهر عالم آفرینش که مخلوق خداست، و حفظ مقام جلال و عظمت و ابّهت حضرت ذوالجلال است. در آنجا بطلان و لغو و دروغ و گناه نیست، و فتور و نقصان و عیب راه ندارد. شرابش مست می‌کند ولی مست جمال خدا و صفات خدا و افعال خدا؛ و سردرد نمی‌آورد، و عقل را هم نمی‌برد. و آن را شراب طهور گویند که در سوره دهر ذکر شده است.

غذای آن ثقل و سنگینی نمی‌آورد، و نکاح آن فتور و سستی ندارد، همه عشق است و لذّت و سُرور و حُبور. و علتش اینستکه در آنجا نقصان و عدم و نیستی راه ندارد. در دنیا که نکاح و یا خوردن طعام‌های لذیذ و یا آشامیدن نوشابه‌های لذیذ، لذتش و اثرش ضعیف میشود و از بین می‌رود، به جهت نقصان این عالم است. و اگر فرض کنید جهات نقیصه در اینجا نباشد، هیچگاه بهجت و سرورش تبدیل به گرفتگی و بدی احوال نمی‌شود، و هر لذّت و کیف و عیشی که پیدا شود همان جاودان خواهد ماند؛ بدون ذرّهای قصور و فتور و کمی و کاستی.

(معادشناسی ج ۱۰ ص ۱۹۶)