عبودیت بالاترین مقام عارف

عبودیت و ذل بندگی در برابر خداوند واحد قهار، والاترین مقام و زیباترین حلیه برای عارف بالله است! اگر چه انسان کامل بنحو اتمّ و اکمل متحقق به اسماء و صفات حسنای حضرت حق بوده و عالم هستی از فیضان و رشحات اقیانوس بی‌کران وجود و علم و حیات و قدرت او بهره می‌برد و به کمال مقدّر خود دست می‌باد، اما او خود را همواره مقهور قدریت لایتناهای حضرت پروردگار می‌داند.

۱. نفس من بواسطه تجرد بالکلیه از ماسوی پاک شد و برشد و تعالی رسید، تا اینکه به مقام توحید نائل آمده و تجلیات الهیه و فیوضات رحمانیه برای آن حاصل شد. سپس نفوسی که مستعد بودند، از زکات آن مواهب رحمانی پاک شده و رشد نمودند.

۲. و در حالی که به مقام جمع و وحدت متصف بودم، هرگز از مقام فرق و کثرت و مقتضیات عبودیت و اطاعت عوامر شرع همانند مجذوبین و متحیرین جمال خدا محجوب نبوده و هیچگاه بواسطه خلق از حق و بواسطه کثرت از وحدت همانند دورافتادگان از بارگاه حضرت حق غافل نماندم.

(نور مجرد ج ۱ ص ۳۲۳)